حسین (ع) بیشتر از آب تشنه لبیک بود

افسوس که بجای افکارش زخمهای تنش را نشانمان دادند

و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند

در عجبم از مردمی که خود زیر شلاق ظلم و ستم زندگی می‌کنند اما برای حسینی که آزاده زندگی کرد٬می‌گریند.

اگر در جامعه ای فقط یک حسین و یا چند ابوذر داشته باشیم هم زندگی خواهیم داشت هم آزادی هم فکر و هم علم خواهیم داشت و هم محبت هم قدرت و سرسختی خواهیم داشت و هم دشمن شکنی و هم عشق به خدا...

حسین‏علیه السلام زنده جاویدی است كه هر سال، دوباره شهید می‏شود و همگان را به یاری جبهه حق زمان خود، دعوت می‏كند .

مقتدایان امام حسین‏ علیه السلام كسانى هستند كه از مایه جان خویش در راه خدا نثار مى‏كنند و به راستى حسین آموزگار بزرگی است كه هنر خوب مردن را در جان بى‏تاب انسان‏هاى عاشق، تزریق می كند

دکتر علی شریعتی

آری  درد امام حسین بی آبی و لب تشنگی نبود

و شهادت امام حسین از تشنگی و خصم دشمن نبود ،بلکه به خاطر بدبختی آن مردم بوده این روح حسین بود که تشنه جامهای لبیک مردم بوده وگرنه جسمش را همان هنگام که حجه الوداعش را در عرفات ناتمام گذاشت پاره پاره و مثله شده دیده بود و میدانست که میمیرد.

حسین تشنه آب نبود همچنان که عباس نبود. عباس جنگید تا جایی که دیگر بدنش جایی برای زخم خوردن نداشت. عباس تشنه اب نبود، تشنه اعتقادش بود .

به نظر من 2نگاه هستش به شهادت و پرواز و لبیک حسین که وارث ادم بود: یک نگاه احساسی حرکتی بوده شتاب زده و زود میرا. اما یک نگاه ذهنی و متفکر و متحرک است ، حسین تشنه لبیک همین نگاه بود. حسین تشنه اب نبود، تشنه شناخت بود. می خواست بداند ایا کسی خارج از ادای کلمات میفهمد عمق دعای عرفه را؟ کسی میفهمد چرا عرفات ناتمام ماند و به منا نرسید؟ کسی فهمید چرا حسین نه در منا که در نینوا به قربانگاه رفت و ثار الله شد؟ حسین تشنه اب نبود، تشنه لبیک بود

. حسین، رویش درخت عصیانی بود که از پستی این دنیای کوتاه تا ماورا سر برداشت .